Wenn de Elv steiht
Heinz Gerdau

Keen Water löpt, keen Driewis geiht,
een witte Däk, de Elv, de steiht.
De Fährmann haut na olle Wies
’nen breden Weg hen över’t Is;
un jedereen, op lütt, op grot,
na Hohnsdörp geiht, und dat to Foot.

De Mudder, de sünst keen Lust to lopen,
de ritt nu all eern Mot tohopen:
Se mütt, as se’t as Kind schon dahn,
to Foot mal över de Elv weg gahn.
Un sünd se denn dröben mit kohle Föt,
denn geiht na „Mojen“, dor ward een verlöt.

De Mudder drinkt Düster, de Vadder drinkt Beer,
dat geiht denn so hen bit Klock veer.
Bi „Basdow“ winkt schon Kaffee un Koken,
dat lohnt sik schon dor hentolopen.

Wenn nu Kaffee un Koken sünd all,
denn geiht dat wieder den Diek hendahl:
Bi „Meyer“, dor drinkt jeder noch een,
un bi „Blume“ gift dat noch Köm.
Nu is befriedigt Hunger un Döst,
von dröben sleiht de Klock all söß;

De Mudder fat Vadder ganz sachte an’n Arm:
„Kumm, wie gaht röver, to Hus is’t schön warm.“
Un Vadder gift na, he lett sik bereden,
un lustig doot se den Trügweg antreden.
Wenn längst wedder weg is Is un Snee,
de Elv wedder vör de Schippfohrt free,
dor drömt man noch up männige Wies
von dem schönen Spaziergang, hen övert Is.